Dün gece, bütün müzikleri sırasıyla koydum Windows Media Player' a. Şimdilik toplamda 45 dakika süren, 12 müzik. Dinliyorum gayet güzel. O da ne! Birden bi tuhaf hallere büründüm. Bu ne ki şimdi, diyorum. Ne biçim müzik bu. Kimin ne işine yarayacak? Ya da bunu farklı kılan ne diğer milyarlarca müzikten? Amanın, bir anda herşey bana bir boş gelsin, bir boş gelsin, bu kadar mı olur.
Yok hayır, hevesimin, isteğimin gitmesi gibi birşey değil. İnsan böyle uzun zaman, bir işin bu kadar içinde olunca bir hedef sapması olabiliyor. Ben bunu niye yapıyordum, başlarken amacım neydi, neye ulaşmaya çalışıyorum gibi soruların cevabı unutulabiliyor. Dün bana da öyle oldu. Bir de bazen müzik yorgunluğu oluyor, insana dinlediği en güzel müzik bile birşey ifade etmiyor. Hele kendi yazdığı, ooo, dünyanın en rezil işi gibi geliyor. Bana da dün gece öyle oldu. Burçak' a söyledim. Kız ürktü yazık.
Neyse, bugün geçti gibi. Amacımı, hedefimi tekrar hatırladım. Neydi yahu? Ya, aslında tabii ki güzel birşey yaratma arzusu, yani yaratıcıyım diyen insanın doğal içgüdüsü. Ama aslında mesele daha çok bir şükran ifadesi. O da bambaşka bir yazı konusu.
Fena değil fena değil. Bazı bazı beğeniyorum yaptığım işi.
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder